Ik ben al pro wrestling-fan sinds ik oud genoeg ben om Engels te begrijpen. Toen ik op 11-jarige leeftijd met mijn ouders in Londen op vakantie was, kocht ik een (toen nog) WWF Magazine. Het was de editie van Augustus 1996 en sindsdien ben ik met de jaren meer en meer gaan houden van deze sport. Ja, je leest het goed: deze sport.
Onlangs kreeg ik van Eric Van Vaerenbergh (hoofdverantwoordelijke voor Royal Rumble België) het aanbod om maandelijks een artikel te schrijven over WWE.
Razendenthousiast begon ik te brainstormen tot ik mezelf enkele vragen begon te stellen. Zijn Vlaanderen en Nederland groot genoeg voor WWE? Is pro wrestling hier wel gekend, laat staan geliefd? Staat pro wrestling hier niet synoniem voor afgetrainde mannen in spandex pakjes die wat naar elkaar zitten te graaien? Tot mijn grote spijt moest ik op deze laatste vraag ‘Ja’ antwoorden. In Vlaanderen zijn er (relatief) weinig liefhebbers van pro wrestling en vaak gaat het dan om jonge mannen (16-25 jaar; ik ben er zelf een) die kicken op het geweld en de mooie meiden. Maar er is hoop! Net als andere gevechtssporten is pro wrestling de laatste jaren enorm gegroeid aan populariteit. Dankzij deze populariteit hebben we in de voorbije twee jaar ook al twee WWE-shows in België zien verschijnen. Mensen met digitale televisie kunnen ook Monday Night Raw volgen en af en toe passeer ik een krantenwinkel waar het WWE Magazine te verkrijgen is. Zijn Vlaanderen en Nederland dus groot genoeg voor een eigen pro wrestling-journalist? Reken maar van YES!
Ik vroeg me ook af in hoeverre wij pro wrestling mogen zien als sport. Voor de echte fans (zoals mijzelf) is er geen twijfel mogelijk: pro wrestling IS sport en niet zomaar sport. Maar het is de bedoeling om pro wrestling ook bij het grote publiek te laten doorbreken en daarvoor zullen we toch wat mensen moeten overtuigen. ‘Dat catchen is allemaal maar show!’, is een veelgehoorde opmerking. De eerlijkheid gebiedt ons toe te geven dat er inderdaad heel wat show bij komt kijken. Maar is dat bij andere sporten tegenwoordig ook niet het geval? Alle WWE-worstelaars zijn sterk getrainde atleten die ook allemaal een atletische achtergrond hebben. De meesten hebben ooit football of basketball gespeeld voor hun universiteit of ze worstelen al van kleinsaf in het ‘amateur’-circuit.
De worstelaars zijn ook veel meer dan stuntmannen. Ze moeten een verhaal kunnen vertellen in een match, ze moeten ervoor zorgen dat hun bewegingen echt genoeg lijken om de fans te plezieren terwijl ze de veiligheid van hun tegenstander in de gaten moeten houden en ze moeten vaak ongelooflijke risico’s nemen. Ze moeten daarnaast ook charisma en uitstraling hebben en de hele groten vervolledigen dit pakket met fantastische interviewvaardigheden ofwel ‘mic skills’. Ze gaan in competitie met zichzelf, met hun tegenstanders maar vooral met de fans. Daar draait het namelijk allemaal om: ‘Give the fans what they want!’ Dit is geen sport waarbij punten, klasseringen of zelfs titels het belangrijkste element zijn. De belangrijkste graadmeter voor je succes in deze sport is respect: respect van je fans en van je collega’s.
De titelgordels worden toegekend op basis van het werk dat je verricht in de ring en van je populariteit bij de fans. Vergeet echter niet dat de fans de laatste jaren steeds ‘slimmer’ zijn geworden (fans zijn op de hoogte van de ‘fake’ verhaaltjes en ruzietjes maar blijven kijken voor de sport) en dat fan-populariteit dus eigenlijk gelijk staat aan appreciatie en respect voor het werk dat ze willen verzetten.
Nu ik er zo over nadenk: ik ben blij dat pro wrestling niet dezelfde populariteit geniet als voetbal of wielrennen. Pro wrestling is, net als vele andere gevechtssporten, iets wat vooral onder liefhebbers enorm hard beleefd wordt, maar dat door buitenstaanders als ‘minderwaardig’ wordt bekeken. Maak je daarentegen deel uit van de groep van miljoenen fans wereldwijd, dan deel je de passie, de emoties, de vreugde, het verdriet. Voor geen geld ter wereld geef ik mijn favoriete sport op!
Tot slot heb ik nog een bedenking en een bedanking. Ik weet niet of Vlaanderen klaar is voor WWE (en bij uitbreiding ook andere federaties), maar ik ben alvast klaar voor Vlaaderen! Ik wil mijn hart en ziel toeleggen op het verspreiden en populariseren van pro wrestling in de Lage Landen; ik ben de bereidwillige dienaar voor elke fan van De Panne tot de Waddeneilanden.
Wat de bedanking betreft: bedankt Eric en de mensen bij Royal Rumble Magazine voor de erkenning die pro wrestling zo lang niet gekregen heeft en voor het vervullen van een jongensdroom: de mijne!
Net als elke pro wrestling fan op aarde, liep ik de jongste eerste april met vlinders in de buik rond. Nee, ik was niet bang voor de ‘originele’ grappen die mijn vrienden dit jaar zouden uithalen. Ik liep over van verwachtingen voor de jaarlijkse ‘Hoogdag van Wrestling’: WRESTLEMANIA 23.
Wie zou de derde Mr. Money in the Bank worden? Welke miljonair zou kaalgeschoren worden? Wint Undertaker zijn vijfde titel?
Ondertussen is Wrestlemania 23 alweer voorbij, maar we bekijken het grootste evenement van het jaar nog eens onder ons kritisch vergrootglas…
Kick-off: Net als ieder jaar, opent WM met een spetterend vuurwerk, een schitterend videopack en een hartverscheurende versie van ‘America, the beautiful’. Het volkslied werd dit jaar gezongen door soullegende Aretha Franklin, net als op WM III twintig jaar geleden.
Money in the Bank-Ladder Match: CM Punk vs Edge vs Randy Orton vs Finlay vs Matt Hardy vs Jeff Hardy vs Mr Kennedy vs King Booker
Op papier is deze opener eigenlijk de ‘show-stealer’. De voorbije twee jaar, betekende het winnen van de MitB de grote doorbraak voor Edge (WM 21) en Rob Van Dam (WM 22). Ook dit jaar waren er enkele grote favorieten waaronder beide Hardy’s en Mr Kennedy. CM Punk werd door velen gezien als mogelijke ‘outsider’ voor de MitB.
Net als de voorbije jaren was deze laddermatch weer een onderhoudende ‘spotfest’. Vooral de sit-down senton van Jeff Hardy op Edge en de rolling Samoan drop van Kennedy op Finlay’s kabouter Hornswoggle zijn in ons geheugen blijven plakken. Ideale opener voor een evenement met de grootsheid van Wrestlemania.
Winnaar: Mr Kennedy Rating: ***1/2
Na deze openingsmatch, kregen we nog een promo van Kennedy. Kennedy bewijst (nog maar eens) dat hij aan de mic net zo goed is als in de ring!
Interpromotional match: The Great Khali vs Kane
Waarom moet er elk jaar ergens op de card een match staan waarin een steengoeie pro wrestler moet ‘jobben’ voor een nietsnut? Vorig jaar zagen we King Booker voor schut gezet worden door The Boogeyman en dit jaar was het de beurt aan Kane. Hoewel deze match niet veel waard was, heeft hij toch een klassiek Wrestlemania-moment opgeleverd. Precies 20 jaar nadat Hulk Hogan op WM III André the Giant vloerde met een bodyslam, slaagde Kane er in om Khali te bodyslammen! Maar buiten dit kleinigheidje zal deze match snel vergeten worden. Jammer voor Kane; hij verdient veel meer na zijn jaren trouwe dienst en hard werk.
Winnaar: The Great Khali Rating: *1/2
US Championship Match: Chris Benoit (c) vs MVP
Veel fans herinneren zich nog het fameuze debuut van Montell Vontavious Porter, afgekort MVP. Hij werd een maandlang gehyped en bij zijn debuutmatch squashte hij een nobele onbekende. Niemand gaf iets om MVP; eerlijk gezegd, wij ook niet. Blijkbaar hebben we MVP onderschat en dit is het ideale moment om onze fout recht te zetten. Wij hadden voor deze wedstrijd niet veel verwacht: Benoit zou hier met de eer gaan lopen na zijn verlies vorig jaar op Mania. Verrassend begon deze match sterk als een zuiver grondgevecht. Holds en counterholds werden door beide heren uitgewisseld alsof het niets was. Beide heren werkten enorm hard aan deze match en het resultaat was meer dan de moeite waard. Benoit probeerde enkele keren de Crippler Crossface of de Sharpshooter uit te voeren maar MVP wist telkens te ontkomen. Na een trio van German suplexes, ging Benoit de lucht in om MVP te kloppen met zijn diving headbutt. Naar onze mening was dit de sterkste match van de hele card op technisch vlak.
Winnaar: Chris Benoit Rating: ****
Hall of Fame Class of 2007 presentation
Howard Finkel, de legendarische announcer, mocht ook dit jaar de nieuwste leden van de WWE Hall of Fame aan ons voorstellen. De nieuwe leden van dit jaar zijn:
- Jim Ross: DE stem van Raw; voor velen zelfs DE stem van pro wrestling
- Jerry “The King” Lawler: partner van Jim Ross als commentaarstem op Raw; voormalig NWA Heavyweight Champion
- Nick Bockwinkel: legendarische AWA worstelaar, voormalig AWA Heavyweight Champion; ooit WCW commissioner
- The Wild Samoans Afa en Sika: een van de meest herkenbare tag teams ooit; voormalig World Tag Team Champions; beiden hebben verschillende huidige worstelaars getraind zoals Billy Kidman, Snitsky en Batista
- Mr Fuji: misschien wel de meest ‘gehate’ manager uit de geschiedenis van WWE; heeft zelf geworsteld voor hij manager werd; was manager voor Demolition en Yokozuna
- The Sheik: wordt door velen beschouwd als de allereerste ‘hardcore’ worstelaar; voormalig NWA Heavyweight Champion; trainde onder andere Sabu (zijn neef) en Rob Van Dam
- “Mr Perfect” Curt Hennig: voorloper op technische uitblinkers als Bret Hart en Kurt Angle; voormalig Intercontinental en US Champion; totaalpakket van technische mogelijkheden, uitgesproken charisma en goeie mic-skills
- “The American Dream” Dusty Rhodes: voormalig NWA World Heavyweight Champion, NWA Tag Team Champion, NWA Television Champion, NWA US Champion; vader van Goldust; is momenteel road agent en creative writer voor WWE
World Heavyweight Championship: Batista (c) vs The Undertaker
Voor vele fans, waaronder ikzelf, de ‘belangrijkste’ match van de card. Slaagt Batista er in om de ‘winning streak’ van Undertaker op Wrestlemania te verbreken? Of wordt ‘The Animal’ het 15de slachtoffer van ‘The Phenom’?
De match zelf was goed tot zeer goed. De vete tussen beide heren werd goed gehyped en Undertaker was duidelijk in zijn sas op het grootste evenement van het jaar. Batista zette een degelijke match neer en zorgde ervoor dat de overwinning des te beter smaakte voor elke Undertaker-fan. Opmerkelijke spot: Batista powerslamt Undertaker van op de ene announce table door de andere! Undertaker begint aan zijn 5de run als wereldkampioen.
Winnaar: The Undertaker (new champ) Rating: ***
8-man tag match: ECW Originals vs New Breed
Voor de ECW Originals was dit de unieke gelegenheid om te tonen waarom ze nog steeds de spotlight waard zijn. Sandman, Tommy Dreamer en Sabu, aangevoerd door Rob Van Dam kregen alleszins een ronkende ovatie van de 80.000 fans in Detroit. Wat de match zelf betreft, kunnen we kort zijn: 5-star frog splash en het was voorbij. Wat over-en-weer-gebikkel in het begin van de match, enkele minuten complete chaos en dan vanuit het niets de legendarische hangtime van RVD. Niet slecht, maar niet spectaculair.
Winnaars: ECW Originals (Sandman, Tommy Dreamer, Sabu & Rob Van Dam)
Rating: **1/2
Battle of the Billionaires: Hair vs Hair: Umaga (w/ Vince McMahon) vs Bobby Lashley (w/ Donald Trump) – Special Referee: Stone Cold Steve Austin
De meest gehypete match van de card beloofde een hard gevecht te worden. Umaga en Lashley hadden in de aanloop naar WM al laten zien dat ze als (super) heavyweights toch tempo in een match kunnen houden. De mega-egos van Vince en Donald Trump zouden eindelijk gaan clashen en de man die alles onder controle moest houden was niemand minder dan ‘the Texas Rattlesnake’ Stone Cold Steve Austin! De match begon hevig met Lashley en Umaga die als bezetenen op elkaar vlogen. Na een tussenkomst van Shane McMahon werd Austin gevloerd. Hiervan maakte Shane gebruik om zijn stunt van WM 17 nog eens te herhalen: hij ging ‘coast to coast’ met een dropkick op Lashley. Austin krabbelde terug en wist Umaga om te leggen met een Stone Cold Stunner! Lashley maakte de klus af en dus moest Vince zich laten kaalscheren.
Hij probeerde er nog vanonder te muizen, maar de kordate scheidsrechter (Austin is toch echt fantastisch!) wist Vince op de kappersstoel te krijgen. Zwaai je perfecte coupe maar gedag, Vince!
Winnaar: Bobby Lashley (w/ Donald Trump) Rating: ***
Voor de afwikkeling van deze match (het scheren en zo) hadden de heren organisatoren jammer genoeg te veel tijd uitgetrokken. Het hele stuk duurde zo lang dat ik bijna geen zin meer had in de rest van het event. De enige reden dat ik bleef kijken was omdat ik zoveel mogelijk Austin wil zien nu het nog kan. Als we Vince een raad mogen geven voor volgende jaren: WE WANT WRESTLING!!
Women’s Championship (Lumberjill Match): Melina (c) vs Ashley
Deze vrouwelijke versie van de ‘Lumberjack match’ klinkt apetijtelijk voor de mannelijke fans, maar is weinig aantrekkelijk voor wie worstelen wil zien. Melina is nochtans een verdienstelijke kampioen die volgens ons in het rijtje van Trish, Victoria en Mickie James thuishoort. Ashley daarentegen is leuk om naar te kijken in Playboy, maar in de ring is het armoe troef! Ashley probeert maar heeft blijkbaar niet de wilskracht en motivatie die Divas als Candice en Maria wel hebben. Ze maakt weinig vorderingen vergeleken bij die andere twee. De match was (gelukkig) kort en zeer slordig. Enkele bronnen zouden bevestigd hebben dat Ashley na haar match backstage zat te wenen vanwege de zeer lage kwaliteit van de match. Wij kijken alvast uit naar een feud Mickie James – Melina of Victoria – Melina.
Winnaar: Melina Rating: *
WWE Championship: John Cena (c) vs Shawn Michaels
Deze match beloofde spektakel en vergat zeker niet te leveren! Net als de voorbije twee jaar mocht Cena headliner zijn en hij bewees nog maar eens dat hij ECHT wel thuishoort in WWE, ondanks al zijn ‘haters’. Zijn entrance deed me een beetje aan ‘The Fast & the Furious’ denken en ik begreep niet goed wat de bedoeling eigenlijk was…
De match zelf dan maar, wat die vond ik, in één woord, GOED! Het was niet de beste Wrestlemania-match ooit, maar hij was Wrestlemania zeker waard. We kregen een goed over-en-weer-gevecht waar ook het publiek volledig in opging. Enkele keren werd Cena (weeral) uitgejouwd, maar het was veel minder dan vorig jaar. DE spot van de match was ongetwijfeld de spike piledriver op de ringtrappen van Michaels op Cena! Daarvoor had Michaels ook al een springboard moonsault uitgevoerd naar buiten toe. Daarbij werd Cena nogal pijnlijk over de announce table gedrapeerd. Later in de wedstrijd deden beide heren ons genieten van een fantastische serie holds, counterhold en near-falls. Tijdens deze serie moest ik heel even denken aan Savage vs Steamboat van WM III (misschien wel DE beste technische match OOIT). Na een F-U, Sweet Chin Music en near-falls langs beide kanten, slaagde Cena erin om Michaels in de STF-U te krijgen. Michaels probeerde nog, maar moest, net als HHH vorig jaar, tappen. Na de match wou Cena sportief zijn en de hand schudden met Michaels, maar die liep gewoon uit de zaal weg…
Winnaar: John Cena Rating: ***1/2
Royal Rumble reporter Yorick Decoster
#gallery-5 {
margin: auto;
}
#gallery-5 .gallery-item {
float: left;
margin-top: 10px;
text-align: center;
width: 100%;
}
#gallery-5 img {
border: 2px solid #cfcfcf;
}
#gallery-5 .gallery-caption {
margin-left: 0;
}
/* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */
